وينيل استرها محصول واكنش رزينهاي اپوكسي با اسيدهاي غير اشباع اتيلني ميباشند بجز حالات خاص، معمولا رزينهاي وينيل استر داراي انتهاي غير اشباع ميباشند. اين انتها ميتواند واكنش شبكهاي شدن را انجام دهد و نيز ميتواند پليمريزاسيون زنجيرهاي وينيل استر را انجام دهد و يا اينكه به همراه استايرن كوپليمر شود.
اكثر وينيل استرهاي مرسوم با استريفيكاسيون يك رزين دي اپوكسيد با يك اسيد مونوكربوكسيليك غير اشباع، ساخته ميشوند. ميتوان آنها را به تنهايي با واكنش راديكال آزاد پخت نمود و يا در مونومري مانند استايرن حل نمود و رزين مايع بدست آورد. در اين صورت، وينيل استر را ميتوان مانند رزين پلي استر استفاده نمود.
رزينهاي وينيل استر خواص چقرمگي و مقاومت شيميايي بسيار بهتري نسبت به رزينهاي پلي استر دارند. زنجير اصلي اپوكسي سازنده وينيل استر، موجب پيدايش چقرمگي و ازدياد طول كششي بالاتر ميشود. جرم مولكولي رزينهاي وينيل استر به انتخاب نوع اپوكسي بكار رفته بستگي دارد. به اين دليل، استحكام كششي، ازدياد طول، نقطه نرمي و واكنش پذيري رزين نهايي توسط جرم مولكولي و ساختار اوليه تعيين ميشود. اين موضوع، اين امكان را بوجود ميآورد كه براي كاربردهاي مختلف خواص مختلف طراحي شود.
رزينهاي وينيل استر در مقايسه با پلي استرهاي غير اشباع مقاومت شيميايي خوبي دارند.
بخشي از اين ويژگي مربوط به عدم حضور پيوندهاي استري در زنجيره اپوكسي ميباشد. اتصالات اجزاء پليمر، توسط پيوندهاي فنيل استري انجام ميگيرد. اين اتصالات درمقايسه با اتصالات استري در برابر اكثر محيطهاي شيميايي بويژه در شرايط قليايي شديد مقاومترند.
اتصال استري تنها در انتهاي زنجير وينيل استر وجود دارد. اين امر حملات عوامل شيميايي را به حداقل مي‌رساند.
